notatki

Karolina

czy ktoś może zamieścić notatki z 1 wykładu bo niestety nie mogłam być na zajęciach z góry dziękuje

iva 2008

Czy ktoś wie jaka forma zaliczenia obowiazuje?? czy lista obecnośc byla na wykładzie?? czy obecnośc bedzie sprawdzana??

Aga1987 · Wysłany: Wto 11:24, 01 Mar 2011 Temat postu:

Obecność nie była sprawdzana, z tego co wiem na zaliczenie trzeba będzie wybrać jeden z 3 tematów podanych w późniejszym czasie przez Panią Kustrę i napisać referat

m&m

2.Umowa cywilno-prawna, porozumienie administracyjne, kontrakt wojewódzki, umowa o partnerstwie publiczno-prawnym.

W zasadzie w Polsce brak jest regulacji podobnych do niemieckich i francuskich. W polskim prawodawstwie mamy wiele form działania administracji, które należą do form niewładczych i należy tu wyróżnić: - umowy cywilnoprawne, porozumienia administracyjne, kontrakt wojewódzki, umowy o partnerstwie publicznoprawnym.
Działalność admin. pub, w której wykorzystywana jest konstrukcja umowy cywilnoprawnej dotyczy dwóch sfer: -zarządzania majątkiem oraz spraw należących do administracji świadczącej, która m.in.organizuje budowę dróg, prowadzi szkoły, przedszkola. Korzystanie z umów cywilnoprawnych w zakresie administracji świadczącej ma swoje zalety i wady. Administracja wykorzystuje formę umowy cywilnoprawnej aktualnie przede wszystkim dla uzyskania pewnych świadczeń, które umożliwiają funkcjonowanie aparatu urzędniczego. Druga sfera to zapewnienie wielu usług oraz świadczeń dla ogółu mieszkańców (MZK, odprowadzanie ścieków). Strony tej umowy organ administracji i podmiot prywatny
w zasadzie są równorzędne, bowiem umowa precyzuje wzajemne prawa i obowiązki i określa środki w przypadku niewywiązania się którejś ze stron umowy. Realizacja tej umowy dokonuje się przy minimalnym koszcie społecznym, gdyż te koszty ponoszą uczestnicy umowy. Działania cywilnoprawne pozwalają na bezpośrednią kontrolę wykonywania zobowiązań. Spory wynikłe z umów cywilnoprawnych rozstrzygają sądy powszechne.
Porozumienia administracyjne
Porozumienia administracyjne jest dwustronną lub wielostronną czynnością z zakresu prawa administracyjnego dokonaną przez podmioty wykonujące administrację publiczną,
a dochodzącą do skutku na podstawie zgodnych oświadczeń woli tych podmiotów.
Od czynności cywilnoprawnych porozumienie odróżnia przedmiot, bo należy on do sfery administracyjnej a nie cywilnej. Przedmiotem są zobowiązania organów związanych z ich zadaniami odnoszącymi się do sfery administracji publicznej. W przypadku porozumienia istnieje równość stron, żaden z podmiotów nie nabywa względem drugiego uprawnień władczych. W wyniku porozumienia może nastąpić przeniesienie kompetencji jednego organu na drugi lub też przeniesienie uprawnień z jednego na drugi. Takie przeniesienie wymaga wyraźnego upoważnienia ustawowego bo bez niego organy nie mogą zmieniać swoich kompetencji.
Ustawa o samorządzie terytorialnym, samorządzie gminnym, powiatowym i województwa oraz Ustawa o administracji rządowej w województwie dopuszcza zawieranie porozumień pomiędzy organami poszczególnych rodzajów administracji publicznej. Ustawa
o samorządzie gminnym wprowadziła pojęcie porozumienia komunalnego, które może być zawierane przez gminy w zakresie zadań własnych. Przy pomocy tych porozumień gminy i ich związki mogą podejmować działania przekraczające ich możliwości, a jako wspólne stają się możliwe do zrealizowania. W rezultacie porozumienia nie następują zmiany w rozkładzie zadań, a przeniesienie dotyczy wyłącznie sfery związanej z ich wykonywaniem. Porozumienia nie zmieniają charakteru zadań np. z rządowych na samorządowe. Dominuje stanowisko, że porozumienia komunalne są instytucją prawa ustrojowego, ponieważ
są kształtowane przepisami ustaw ustrojowych. Porozumienie może się okazać instytucją niezwykle pomocną i pożyteczną. Brak wyraźnej regulacji dotyczącej wykonywania porozumień, także sposobu rozstrzygania sporów powoduje, że porozumienia
są wykorzystywane w praktyce przez samorządy w ograniczonym zakresie.
Trzecią formą zaliczaną do form alternatywnych jest umowa nazwana – kontrakt wojewódzki, która jest stosunkowo nową formą wyznaczającą współdziałanie administracji.
Jest to forma współdziałania administracji rządowej oraz samorządowej. Do systemu prawa został wprowadzony ustawą z 12.05.2005 r. roku o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (zastąpiła ustawą z 20.04.2004 r. o narodowym planie rozwoju). Kontrakt różni się od poprzednich form, gdyż może być tylko ściśle stosowany w określonej ustawą materii. Ustawa o narodowym planie rozwoju traktuje kontrakt wojewódzki, jako instrument prawny służący realizacji różnych programów po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Kontrakt wojewódzki jest związany z wykonywaniem zadań dotyczących rozwoju regionalnego, które są realizowane w ramach programów wojewódzkich. Jest to umowa zawierana miedzy Radą Ministrów, w imieniu której, występuje minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego
a samorządem wojewódzkim, reprezentowanym przez marszałka. Uprawnienia
do podejmowania starań o zawieranie kontraktu posiada zarząd województwa. Zwraca się
on z wnioskiem do ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego, a gdy minister akceptuje tę inicjatywę zawiadamia marszałka województwa o możliwości podjęcia rokowań,
w wyznaczonym terminie a także przedstawia projekt regulacji tych negocjacji. Jedynymi elementami, które podlegają negocjacji są zadania objęte kontraktem a także środki finansowe przeznaczone na ich realizację. Po zakończeniu negocjacji kontrakt jest zatwierdzany w drodze uchwały przez Radę Ministrów oraz sejmik województwa, a następnie podpisany przez reprezentantów obu stron. W zasadzie nazwa kontrakt jest nadużyciem dlatego,
iż o treści, o wykonaniu kontraktu decyduje strona rządowa. Ponadto od 2005 roku kształt i treść kontraktu wojewódzkiego na mocy rozporządzenia ministra gospodarki jest taka sama dla wszystkich województw w Polsce. Różnice dotyczą zadań objętych kontraktem i kwot na ich realizacje. Trudno więc mówić o kontrakcie jako umowie między partnerami. Trudno mówić o tym, że wpływ stron na treść kontraktu wojewódzkiego jest taki sam. Specyfika kontraktu polega na tym, że beneficjentem kontraktu wojewódzkiego jest większa ilość podmiotów (samorządy, przedsiębiorstwa, lokalne instytucje wspierające rozwój lokalny
i regionalny).
Umowa o partnerstwie publicznoprawnym
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno prywatnym wprowadza nowy rodzaj umowy nazwanej, która polega na współpracy podmiotu publicznego oraz partnera prywatnego. Służy realizacji zadania publicznego pod warunkiem, że odbywa się na zasadach określonych w ustawie. Drugi typ umów regulowanych w ustawie to tzw. Umowy założycielskie. Najczęściej jest to umowa związana z powołaniem i określeniem statusu spółki powołanej przez partnera publicznego i partnera prywatnego w celu wykonania umowy publiczno prywatnej. Przedmiotem umowy jest realizacja przez partnera prywatnego
za wynagrodzeniem przedsięwzięcia na rzecz podmiotu publicznego. Partner prywatny ponosi w całości lub w części nakłady na realizację tego przedsięwzięcia albo też zapewnia, że to przedsięwzięcie zostanie zrealizowane przez inne podmioty np. w ramach kredytu przez banki. W zakresie nieuregulowanym umową o partnerstwie publiczno prywatnym mają zastosowanie przepisy ustawy z 29 stycznia 2004 r. prawo zamówień publicznych a także przepisy kc. To odesłanie do przepisów kc w doktrynie wywołuje spory czy to jest odesłanie wprost czy odpowiednio. Liberalne brzmienie przepisu nakazywałoby przyjąć, że przepisy należy stosować wprost. Z drugiej jednak strony wskazuje się, że wykładnią funkcjonalną, którą uwzględniać musi, specyficzne cechy umowy o partnerstwie publiczno prywatnym należałoby uzasadnić odpowiednie stosowanie przepisów kc. Zgodnie z art. 3 ustawy
o partnerstwo publiczno prywatne jest umową dopuszczalną wówczas, kiedy powstanie korzyść dla interesu publicznego, a taką korzyścią w szczególności jest oszczędność
w wydatkach, podniesienie standardu świadczonej usługi, obniżanie uciążliwości dla otoczenia. Umowa jest aktem zobowiązaniowym strony aż do wygaśnięcia lub rozwiązania partnerstwa. Decyzja o zawarciu mowy o partnerstwie należy do podmiotu publicznego i stąd jest wiele głosów w doktrynie, że partnerstwo publiczno prywatne jest szczególnym rodzajem zamówienia publicznego. Taka konstrukcja umowy, która została przyjęta w ustawie spowodowała, że w doktrynie zostało sformułowane pytanie o zasady swobody umów
o partnerstwie publiczno prywatnym. Wydaje się uprawniony pogląd, że zasada swobody umów doznaje tutaj istotnego ograniczenia. W obydwu ustawach wymienia się co powinno się znaleźć w treści umowy choć dopuszcza się inne postanowienia. Oprócz wymaganych
w ustawie elementów mogą się w niej znaleźć również indywidualnie uzgodnione kwestie, ale to niej jedyny argument uzasadniający pogląd, że partnerstwo publiczno prywatne ogranicza swobodę umów. Drugi argument jest wynikiem art. 14, nakładającego obowiązek stosowania prawa zamówień publicznych do wyboru partnerstwa publiczno prywatnego
i zawiera niania z nim umów. Ustawa nie zobowiązuje podmiotu publicznego do stworzenia takiego forum dla konsultacji uzgodnień między tym podmiotem a oferentami i to już sprawia, że można mówić o dominującej pozycji podmiotu administracji i jego przewadze nad oferentami. Zatem to autonomia kształtowania treści umowy oznacza, że podmiot publiczny ma znacznie większą swobodą niż prywatny w kształtowaniu warunków umowy. Ustawa też umożliwia jednostronne modyfikowanie przez podmiot publiczny umowy a także jednostronne rozwiązanie umowy. A zatem pełne uwzględnienia autonomii stron umowy
o partnerstwie publiczno prywatnym w istocie nie wydaje się możliwe w aktualnie przyjętych rozwiązaniach. Ta autonomia woli stron jest w dużym stopniu ograniczona wzorami umów opracowanych przez ministra właściwego ds. gospodarki. Umowa
o partnerstwie publiczno prywatnym jest aktem obowiązującym strony aż do wygaśnięcia albo rozwiązania umowy. Informacja o realizacji przedsięwzięcia wyznaczonego umową
o partnerstwie publicznoprywatnym musi zostać ogłoszona zgodnie z art. 13 ustawy
w biuletynie zamówień publicznych oraz bip. Istotne znaczenie ma też odpowiedź na pytanie, czy umową o partnerstwie pubpryw dokonuje się przekazanie partnerowi prywatnemu zadań publicznych ale także kompetencji do stosowania form władczych, które z tym zadaniem są związane. W doktrynie powszechny jest pogląd, że w przypadku umów prawa cywilnego możliwość przekazania władztwa administracyjnego jest wykluczona. Czy umowa o partner siwe publiczno prywatnym ma cel umowy cywilnoprawnej doktryna w większości odpowiada negatywnie. A zatem podmiot publiczny może umową o partnerstwie publiczno prywatnym przekazać kompetencje do stosowania form władczych określając sposób ich stosowania, jeżeli ustawa tego nie zabrania. Podzielając taki pogląd umowa o partnerstwie pub-pryw bezpośrednio może wywoływać skutki w sferze prawa publicznego i to ją zbliża do umów o charakterze administracyjnym. Umowa administracyjna może wywoływać skutki, wobec podmiotów, które nie są stronami umowy i tak też w przypadku partnerstwa pub-pryw. W istocie poglądy doktryny w większości odrzucają tezę, że jest to umowa administracyjna, część zaś mówi mieszanym charterze. Odpowiedzialność patera prywatnego z tytułu niewykonania b nienależytego wykonania umowy określa ustawa. W art. 18 stanowi, że umowa o partnerstwie pub-pryw określa nie tylko warunki wykonania, ale sposób rozwiązania umowy przez terminem na jaki została zawarta, zasady rozliczeń
i odszkodowania w przypadku rozwiązania przed terminem. W art. 27 ustawy zawarta jest norma dająca podmiotowi publicznemu uprawnienie do rozwiązania umowy w przypadku wystąpienia okoliczności uniemożliwiających realizację przedsięwzięcia przez dotychczasowego partnera prywatnego. Podmiot publiczny w takiej sytuacji ma kolejne uprawnienie wyboru nowego partnera pub-pryw, który wchodzi w całość lub część obowiązków i praw dotychczasowego. Partner prywatny może szukać ochrony swoich interesów. Spory rozstrzyga system sądownictwa powszechnego. Możliwe jest poddanie sporu sądownictwu polubownemu. Właściwe jest polskie prawo. Zatem w literaturze wskazuje się , że umowa o partnerstwie pub-pryw musi dokładnie określać sposób rozstrzygania sporów tak by partner prywatny nie ponosił z tego tytułu negatywnych konsekwencji w szczególności finansowych. W literaturze zadaje się pytanie, czy umowa
o partnerstwie pub-pryw nie prowadzi do powstania nowej jednostki organizacyjnej (cała złożona struktura zależności).